သမၼတႀကီး(ၿငိမ္း)ဦးစိန္လြင္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္

၁။ အားလံုးေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုယ္ေကာင္းမွျဖစ္တာပါ။ ၂။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို သူမ်ားအားက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္။ ၃။ က်ဳပ္ေသသြားရင္က်ဳပ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕စာအုပ္ေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကိုေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ၄။ သိထားတဲ့အခါမွာေက်နပ္ေနရင္ သိထားတာနဲ႕ပဲ ကိစၥၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ ၅။ နည္းနည္းေလးမွားတာကို ခႊင့္လႊတ္ခဲ့ရင္ မဟာအမွား ႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။ ၆။ ဘာပဲကုန္သြား ကုန္သြား၊ က်ဳပ္ဆီမွာ အၿမဲရွိေနတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ ၇။ ျမင့္ျမတ္ခ်င္ရင္ျမင့္ျမတ္တ့ဲအလုပ္ကိုလုပ္ရပါမယ္။ ၈။ လုပ္မယ္လို႕စိတ္ကူးရဲရင္အဲဒီ့အလုပ္ဟာေအာင္ျမင္ဖို႕ ေသခ်ာသြားၿပီလို႕ က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္။ ၉။ ေမာၿပီဆိုၿပီး သြားမရပ္လိုက္နဲ႕။ ပုိၿပီးေမာသြားလိမ့္မယ္။ ဆက္သာလုပ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ သူ႕ဘာသာသူ အေမာေျပသြားလိမ့္မယ္။ ၁၀။ တန္ဖိုးဆိုတာ သိတဲ့လူအေပၚမွာပဲ တည္တယ္။ မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိဘူး။ ၁၁။ မုန္းတဲ့လူကမခ်စ္တာထက္၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြက မမုန္းဖို႕ က်ဳပ္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ၁၂။ အခြင့္အေရးရယ္၊ အခ်ိန္အခါရယ္၊ ပံ့ပိုးမႈရယ္၊ စိတ္ဆႏၵရယ္မပါဘဲ ဘယ္အလုပ္မွ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ၁၃။ ၿပီးၿပီးေရာလုပ္ခဲ့တဲအလုပ္ေတြအားလံုးဟာေနာင္လာေနာက္သားေတြကိုေခ်ာက္တြန္းခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ၁၄။ လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက သမုိင္းတင္ခ်င္လို႕ပဲ။ ၁၅။ ျမင့္ျမင့္ပ်ံရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားေမာမွာပဲ။ မ်ားမ်ားေမာမွလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္မယ္။ ၁၆။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚမွာရိုးသားစြာ လိပ္ျပာသန္႕ေနရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မႈစရာမလိုဘူး။ ၁၇။ မေကာင္းဘူးလို႕တစ္သံတည္းမထြက္သေရြ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းေနတယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆထားတယ္။ ၁၈။ လုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ထားမွာပဲ။ ၁၉။ ရန္သူတစ္ေယာက္ထက္၊ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းေနတဲ့မိတ္ေဆြတုေတြကုိ က်ဳပ္ကပုိေၾကာက္တယ္။ ၂၀။ လုပ္ၾကည့္လို႕မွားသြားရင္ ၀မ္းသာေပေတာ့။ ၂၁။ ႏႈိက္သေလာက္ရတာ ပညာပါပဲ။ ၂၂။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ပီပီျပင္ျပင္ မတီထြင္ႏိုင္ရင္ ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္သြားမွာ။ ၂၃။ သူမ်ားလုပ္ျပတာေတြကို အားရစရာမလိုဘူး။ အားက်ဖို႕ပဲလိုတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၂၄။ လုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚမွာ ယစ္မူးမေနဘူး။လုပ္ခ်င္တာေတြအေပၚမွာ စိတ္ကူးမယဥ္ဘူး။ လုပ္ေနတာေတြအေပၚမွာဘဲ ေက်နပ္တယ္။ ၂၅။ တစ္ေလာကလံုးမွာ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာဟာ စိတ္ထဲမွာပဲဲရွိတယ္။ ၂၆။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူမ်ားသိဖို႕မလိုဘူး။ ကုိယ္သိဖို႕ပဲလုိတယ္။ ၂၇။ မ်က္စိကန္းတာအေရးမႀကီးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္မကန္း ဖို႕အေရးႀကီးတယ္။ ၂၈။ လက္ခုပ္တီးတိုင္း ကိုယ့္ကိုအားေပးတယ္မထင္ နဲ႕၊ ကုိယ့္ကိုေတာထုတ္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၂၉။ ပညာလိုခ်င္ရင္ မာနထား၊ ပညာေပးခ်င္ရင္ မာနခ်၊ ဒါမွပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ ၃၀။ ၀ိုင္းေျမွာက္တိုင္း ေျမွာက္သြားရင္ ေပါက္သြားမွာ လဲ သတိထားဦး။ ၃၁။ ႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာ အားလံုးေကာင္းေနလို႕ ဆိုၿပီးမထင္နဲ႕။ သူ႕အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ ကုိယ့္အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ၃၂။ ကုိက္မယ့္အလုပ္ထက္ ႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ ရတာ က်ဳပ္ပိုေပ်ာ္တယ္။ ၃၃။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကိုပဲေျပာ၊ ေျပာသေလာက္မ လုပ္ႏိုင္ရင္ ကြယ္ရာမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနမယ္။ ၃၄။ လမ္းျမင္တာနဲ႕ ပန္း၀င္ၿပီလို႕မထင္နဲ႕၊ အေ၀းႀကီး လိုေသးတယ္။ဆက္သာေျပး၊ အခ်ိန္တန္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္။ ၃၅။ ေငြတစ္မတ္နဲ႕ ငါးၾကင္းေခါင္းကို လိုခ်င္လို႕မရပါ။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးခဲ့မွ တန္ဖိုးရွိတာေတြ အားလံုး ရမယ္လို႕ က်ဳပ္ခံယူတယ္။ ၃၆။ ထီးလိုေနမလား၊ ဘိနပ္လိုေနမလား၊ လြယ္အိတ္ လိုလိုက္မလား၊ ကုိယ့္အေျခအေနကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၃၇။ လမ္းသစ္ထြင္ရင္ ဆူးနင္းမိမွာဘဲ။ ဆူးေၾကာက္ ၿပီးဒူးေထာက္မိခဲ့ရင္မူးေနာက္ၿပီးလဲသြားလိမ့္မယ္ ၃၈။ စိတ္မကုန္မခ်င္းလုပ္လို႕ ေကာင္းေနတဲ့ အလုပ္ ေတြဟာ စိတ္ကုန္သြားတာနဲ႕ရပ္သြားမွာပဲ။ ၃၉။ အရိုးစူးတယ္ဆိုတာငါးစားလို႕။ အမွားမ်ားတယ္ ဆိုတာအလုပ္လုပ္လို႕။ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ မွားစမ္းပါေစ။ ၄၀။ တမာရြက္ခါးတာ၊ သၾကားခ်ိဳတာ၊ ငရုတ္သီး စပ္တာ၊ ေရွာက္သီးခ်ဥ္တာ သူတို႕အလုပ္ သူတို႕လုပ္တာမို႕ က်ဳပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ၄၁။ အခ်ိန္ကိုကိုယ္ကေစာင့္ရတာ၊ အခ်ိန္ကကုိယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေစာင့္ဘူး၊ အဲဒါသိပ္မတရားဘူး။ ၄၂။ ကႀကီးကို ပက္လက္လွန္မၾကည့္နဲ႕၊ ကပက္လက္ ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ယပလက္ပဲျဖစ္သြားမွာ။ ၄၃။ ပညာေတာ္တယ္ဆိုတာ ပညာရွာေတာ္ေတာ့လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ သတိေပး ေနတာ။ ၄၄။ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ အႏိုင္ရေရးအတြက္မဟုတ္ဘူး၊ အရံႈးမေပးဘူးဆိုတာသိဖို႕အတြက္ပဲ။ ၄၅။ စာသာေကာင္းပါေစ၊ ဘာလာေတာင္းစရာရွိပါ့မလဲ၊ အားလံုးျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။ ၄၆။ က်ဳပ္ေရးတဲ့စာဟာက်ဳပ္ဖတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။အားလံုးဖတ္ဖို႕။ အားလံုးနဲ႕တန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၄၇။ ညာစရာရွိလုိ႕ျပင္တာကုိ ပညာရွိလို႕ေခၚတယ္တဲ့။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပဲနဲ႕။ ၄၈။ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕အထိပညာရပ္အေပၚမွာရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းဟာေယာက်ာ္းေကာင္းရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ၄၉။ ပညာရပ္တစ္ခုကိုမမွန္ဘူးဆိုတာ သိေနရဲ႕သားနဲ႕ မွန္ပါတယ္လို႕ လက္ခံေနရတာေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ၅၀။ ဂုဏ္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာထက္ ရွိတဲ့ဂုဏ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရတာ ပိုခက္တယ္။ ၅၁။ သူမ်ားလုပ္လို႕ျဖစ္တာကို ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့လူဟာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္။ ၅၂။ တန္ဖိုးဆိုတာေပးတဲ့လူအေပၚမူတည္တတ္တယ္။ ၅၃။ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္ပါ။ ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အသီးစားခ်င္ရင္ေတာ့ သစ္ပင္ စုိက္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စားရမွာေပါ့။ ၅၄။ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုယံုရင္ၾကည္တာပဲ။မယံုရင္မၾကည္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ၅၅။ ေခါင္းမာတာကို အထင္မႀကီးဘူး။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတာကိုပဲ က်ဳပ္ကေလးစားတာ။ ၅၆။ လုပ္ျပႏိုင္တာအားလံုးဟာ သတိၱေတြျဖစ္တယ္။ ၅၇။ စိတ္ကူးေတြဟာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕ပထမေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ ၅၈။ ပညာဆိုတာ သိတဲ့သူေတြအတြက္သာ အသံုးက်တာ။ မသိတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ၅၉။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္သိရင္ လူေတာ္ျဖစ္ၿပီ။ ၆၀။ သိေနတဲ့ပညာကို မလိုခ်င္ဘူး၊ ရွိတဲ့ပညာကိုပဲလိုခ်င္တယ္။ ဒါမွအသံုးက်တာ။ ၆၁။ မနာလိုမျဖစ္နဲ႕၊ လုပ္တဲ့လူဟာေနရာရမွာပဲ။ ၆၂။ အသက္ရွင္ၿပီး အသိေသေနတဲ့သူမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ က်ဳပ္ရဲ႕အလုပ္ပဲ။ ၆၃။ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ေျပာေနတာထက္၊ လုပ္ၿပီးမေျပာတဲ့သူကို က်ဳပ္ေလးစားတယ္။ ၆၄။ ဆရာမတူတာနဲ႕၊ အေတြးမတူတာနဲ႕၊ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ပညာရွိဟာ ပညာမဲ့တဲ့သူသာျဖစ္တယ္။ ၆၅။ ေနာက္မပင္ပန္းခ်င္ရင္ အခုပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ပါ။ ၆၆။ ပညာမွာအရႈံးမရွိဘူး၊ဆက္မလုပ္ရင္သာကုိယ္ကရႈံးတာ။ ၆၇။ ဦးေႏွာက္က သိလုိ႕မရဘူး၊ ႏွလံုးသားကသိမွ သိတယ္လို႕ေခၚတာ။ ၆၈။ ပညာဆိုတာ အရိပ္လိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားသြားရင္ သူကလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရပ္ရင္ သူကရပ္တယ္။ ၆၉။ မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကို အရင္စမလုပ္နဲ႕။ လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကုိပဲစၿပီးလုပ္။မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၇၀။ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလြယ္မေျပာပါနဲ႕။ ၇၁။ က်ဳပ္ေသသြားခဲ့ရင္ က်ဳပ္၀ိဥာဥ္ေလးဟာ ေဗဒင္ပညာနဲ႕အတူ ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

0 comments

သမၼတႀကီး(ၿငိမ္း)ဦးစိန္လြင္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္

Published on Thursday, December 6, 2012 in ေဗဒင္ ေဆာင္းပါးမ်ား

(၁)

၁၉၇၃ခုႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ေဗဒင္စတင္ေဟာေျပာေနပါတယ္။ တစ္ညေန မဟာနဖူးနဲ႕အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားညဳိ၀ါ၊ မ်က္ႏွာမွာအဖုေလးေတြနဲ႕ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးကိုင္ထားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ေဗဒင္ေဟာခန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဗဒင္လကၡဏာစာအုပ္ (၆)အုပ္ထုတ္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ခန္႕ခန္႕ႀကီးထိုင္ၿပီး၊ ေမးခြန္း(၃)ခုေမးပါတယ္။

(၁) ခင္ဗ်ားဆရာဘယ္သူလဲ။

(၂) ေဗဒင္ေဟာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။

(၃) ေဗဒင္ပညာကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြပါ။

စၿပီး၀င္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိတာတစ္ခုက အခုလာတဲ့လူဟာ ေဗဒင္ဆရာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အရာရွိတစ္ ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိခဲ့ပါတယ္။ သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကလည္း ေဗဒင္ေမးမယ့္ေမးခြန္းေတြမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ေမးလာရင္ေျဖရမွာက ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ရိုရိုေသေသေျဖပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖတာေတြကို ေက်နပ္သြားပံုရပါတယ္။ ဒါနဲ႕သူ႕လက္ဆြဲအိတ္ထဲကို လက္ႏႈိက္ေနရင္း “ခင္ဗ်ားေရးတဲ့လကၡဏာပညာရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားစာအုပ္ကုိ ေရးတဲ့အခါမွာ ဘယ္စာအုပ္ေတြကိုမ်ား မွီၿငိမ္းျပဳခဲ့သလဲ။”

၁၉၆၅ခုက ထုတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာပညာရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ား စာအုပ္အေၾကာင္းကုိေမးေတာ့ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာကုိ။

အဲဒီ့စာအုပ္ေရးတုန္းက လံု႕လထုတ္ၿပီး ေဆးရံုတကာဘယ္လိုသြား၊ ေရခဲတိုက္ကိုႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရာက္ၿပီးေလ့လာခဲ့တာေတြ၊ ေရာဂါ၊ ေဆးပညာ၊ လူသားေတြကို ဘယ္လိုေလ့လာခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုရွာေဖြခဲ့တယ္ဆိုတာကို အေသးစိတ္ေျပာျပ ေတာ့ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္း၊ ၿပံဳးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ထဲႏႈိက္ထားတဲ့လက္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကတ္ထူအဖံုးနဲ႕ဖံုးထားတဲ့စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ထြက္လာပါတယ္။

ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး“ခင္ဗ်ားေရးတာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္အသက္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကေရးတယ္ထင္တာ။ ခင္ဗ်ားငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာပဲ။ ဒီအတိုင္းႀကိဳးစားသြား မၾကာခင္မွာဘဲခင္ဗ်ားလိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ကို ေရာက္သြား လိမ့္မယ္။”

အခုလိုခင္ဗ်ားကိုေတြ႕ရတာ အနာဂတ္ေဗဒင္ေလာကအတြက္ အားကိုးရေလာက္တဲ့ပညာရွင္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုပဲ။ ဒါနဲ႕သူ႕အိတ္ထဲကေန ေငြငါးရာကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကမ္းေပးပါတယ္။ ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က “ေဗဒင္ေဟာတာမဟုတ္လို႕ မယူပါရေစနဲ႕၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာင္ကိုလဲ လိုအပ္တာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကူညီပါ။ အႀကံဥာဏ္ေပးပါ။” လို႕ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကိုပုတ္ၿပီး အားေပး စကားေျပာၿပီး ျပန္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဦးစိန္လြင္ျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့တာအမွန္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာအင္မတန္တံုးတဲ့ေဗဒင္ဆရာျဖစ္လို႕ပါပဲ။

(၂)

၁၉၈၄ခု ေအာက္တုိဘာလမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေ၀ဒသုေတသနအဖြဲ႕ဥကၠဌဆရာႀကီး ဆရာၿမိဳင္က ေဇာတိသမဂၢဇင္း တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းအစည္းအေ၀းမွာ-

“ကိုဒဂုန္၊ အစည္းအေ၀းၿပီးရင္မျပန္နဲ႕အံုး၊ ခင္ဗ်ားကိုတစ္ေနရာေခၚသြားစရာရွိတယ္။”ကၽြန္ေတာ္က အဘုိးႀကီးလုပ္ျပန္ၿပီေဟ့လို႕စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဆရာၿမိဳင္ဟာကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရမ္းခ်စ္ၿပီး၊ ေန႕တစ္ဒူ၀ အေတြးအေခၚနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကလည္းျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးစရာရန္ျဖစ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စကား အေျခအေနေျပာၾကတာပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ရက္ေလာက္ကပဲ ေရႊပုဇြန္အေအးဆိုင္ပိုင္ရွင္၊ ပြင့္ေကာင္းငါးပိငံျပာရည္လုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္အဘဦးပြင့္ေကာင္းက ထမင္းေကၽြးမယ္ဆိုလို႕သြားၿပီး ထမင္းစားရပါေသးတယ္။ အဲဒီ့မတိုင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကပဲ မေကြးေဘာလံုးအသင္းႏိုင္လို႕ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ (ေဒၚမို႕မို႕ျမင့္ေအာင္၏ခင္ပြန္း)က အင္းယားလိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ထမင္းေကၽြးလို႕ သြားစားရပါေသးတယ္။ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ေခါက္ထက္မနည္းအဲသလို မိတ္ေဆြေတြ၊ လူႀကီးေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာၾက၊ ထမင္းစားၾကနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္အခ်ိန္ေတြကိုျဖဳန္းခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း ညေနအလုပ္ေတြၿပီးတဲ့အခါမွာ ေဇာတိသေ၀ဒမဂၢဇင္းရဲ႕အေျခအေနကို အႀကံေပးမယ့္ပုဂိၢဳလ္ဆီေရာက္ေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ စကား ေျပာရင္းကေန ဖ်တ္ကနဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး-

“ေကာင္းသဗ်ာ-----------၊ ေဇာတိသေ၀ဒမဂၢဇင္းနံပါတ္တစ္မွာပါတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အသက္မရွည္ေသာသက္ရွည္ ေဆာင္းပါးဟာ၊ မဂၢဇင္းတစ္ခုလံုးမွာ အေကာင္းဆံုးေဆာင္းပါး၊ အႀကိဳက္ဆံုးေဆာင္းပါးလဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္လဲဒါမ်ိဳးေတြ ေရးပါဗ်ာ..၊ ခင္ဗ်ားကေျပာျပတတ္တဲ့လူျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ အဲဒီ့လိုအသစ္အဆန္းေတြရွာၿပီးေရးပါ။” ကၽြန္ေတာ္က “ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္” လို႕ေလးစားစြာျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူရဲ႕ရာထူး၊ သူ႕ရဲ႕ဂုဏ္သေရ၊ သူရဲ႕ အလုပ္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္တဲ့ေဗဒင္ပညာကို တစ္စိုက္မတ္မတ္လိုက္စားၿပီး ေလ့လာေနတာဟာ ေဗဒင္ေလာကအတြက္ဂုဏ္ယူရမယ့္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာနဲ႕ေဗဒင္ပညာအေပၚ ေစတနာမွန္ထားၿပီး ေျပာတတ္ဆိုတတ္လို႕လဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကသူ႕ေရွ႕မွာေဗဒင္ဆရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဗဒင္အေၾကာင္းမေျပာရဲၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီအတြင္းေရးမွဴးဦးစိန္လြင္လို႕ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘဲ ေဗဒင္ပညာအေပၚ ရိုးသားစြာ ေလးစားတဲ့ ေဗဒင္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ကၽြန္ေတာ္သိထားပါတယ္။

၁၉၈၉ခုျဖစ္ပါတယ္။

(၃)

ကၽြန္ေတာ့္နဲ႕ ဆရာႀကီးဦးတင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)တို႕ဟာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ သဒၶမၼသီရိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တရား၀င္ေနတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ့ရဟန္းဟာ သမၼတႀကီး (ၿငိမ္း)ဦးစိန္လြင္၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္ေနတာျဖစ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဦးတင္ေအာင္ကို ေတြ႕ၿပီးစကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ မ်က္စိခြဲဖို႕သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဂၤ၀ိဇၨာနဲ႕ေဗဒင္ ေဟာတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အေနာက္တုိင္းသားေတြ ကိုေဗဒင္ပညာနဲ႕ အႏိုင္ယူခဲ့ပံုေတြကုိ ၿမိန္ေရ ယွက္ေရေျပာျပပါတယ္။ အဘဘိုးဘိုးေအာင္ရဲ႕ စမေတြ၊ အင္းအိုင္ခါးလွဲ႕ေတြ အေၾကာင္းရွင္းျပ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္သိတာေျပာ၊ သူကလဲသူ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြေျပာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ ေလးေျပာလို႕ဆိုလို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥမပါပါ။ေျပာလဲမေျပာၾကပါ။ကၽြန္ေတာ္လဲတုဏိဘာေ၀ေနသလို၊ သမၼတႀကီး(ၿငိမ္း)ကလည္း သူ႕ရဲ႕ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘ၀အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိပါ။ ပစၥဳပၸန္ကုိလဲ တည့္တည့္ရႈ႕ၿပီး တရားမွတ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုလို႕ သူ႕ရဲ႕မူလဇာတာနဲ႕ လကၡဏာကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုဇာတာရလို႕၊ လကၡဏာရလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္က်ိဳးရွာဖုိ႕ မစဥ္းစားမိပါ။ ေနာင္လာေနာက္သား လူငယ္ေတြေလ့လာႏိုင္ေအာင္ သိထားႏိုင္ေအာင္ တင္ျပေပးျခင္းမွအပ ပို၍ ပို၍မစဥ္းစားပါ။ တကယ္လို႕ခင္ဗ်ားေဗဒင္၀ါသနာပါရင္ ေအာက္ပါ ဇာတာရွင္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ(ၿငိမ္း) ဦးစိန္လြင္ရဲ႕ဇာတာျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားကေဟာျပရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေဟာမလဲ။ ကိုယ္ေဟာတာေတြ ကမွန္မယ္လို႕ အာမခံရဲပါ သလား။ ကဲ……..ဇာတာကို အပထား။ ေအာက္ပါလကၡဏာ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ သမၼတႀကီး (ၿငိမ္း)ဦးစိန္လြင္ရဲ႕လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါဦး။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။

လက္၀ါးျပင္ပံုကို အထက္မွာေဖာ္ျပၿပီး၊ ထပ္မံမူလ ဇာတာကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္၁၂၈၅ခု၊ျပာသုိလျပည့္ေက်ာ္(၂)ရက္ (၂၂.၁.၁၉၂၄) အဂၤါသား၊ ည၈နာရီ၃၅မိနစ္၊ ေပါင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။

မူလဇာတာက

(၄)

လႈိင္သာယာက ထိန္ပင္သုသာန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေလာင္းထားတဲ့အခန္းထဲ၀င္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚပါတယ္။ သူ႕ေရွ႕မွာၿငိမ္းခ်မ္းစြာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးတင္ေအာင္(ရန္ကင္း)ရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ကိုမမွိတ္ေသာမ်က္လံုးနဲ႕ၾကည့္ရင္း အသုဘကမၼဌာန္းရႈေနပါတယ္။ အဲဒီ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ(ၿငိမ္း)ဦးစိန္လြင္ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ- “ခင္ဗ်ားေနာက္က်လိုက္တာ”လို႕ေျပာၿပီး အလႅာပသလႅာပစကားေတြေျပာၾကပါတယ္။

ေဗဒင္ဆရာေတြအေၾကာင္း၊ ေဗဒင္ပညာအေၾကာင္း၊ လူထုနဲ႕ဆက္သြယ္ေနတဲ့ေဗဒင္ဆရာေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္၊ သူ႕အရမ္းျဖစ္ေစခ်င္တာက ေဗဒင္ပညာနဲ႕စပ္လ်ဥ္းတဲ့စာၾကည့္တုိက္၊ စာဖတ္ခန္း၊ သင္တန္းေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းကို အားရပါးရေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ကုိယ္တတ္ႏိုင္တာရွိရင္ ၀ိုင္းလုပ္ပါလို႕ အႀကံဳျပဳေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမခ်ိၿပံဳးၿပံဳးရင္း

“ဦး-ေျပာတာအားလံုးေကာင္းပါတယ္။ေဗဒင္ဆရာေတြရဲ႕တပည့္ေမြး၊ ဆရာေမြး၊ မသင္ခင္ကတည္းက တတ္ေနတဲ့လူေတြ၊ မဖတ္ဘဲနဲ႕တတ္ေနတဲ့လူေတြ၊ မေျပာဘဲသိေနတဲ့လူေတြ ေဗဒင္ေဟာေနသေရြ႕ကေတာ့ ေစတနာမွန္နဲ႕လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ကိစၥ ေတြဟာျဖစ္ကိုမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သဲထဲမွာေရသြန္ခ်လိုက္တာကမွ အရာထင္တန္ဖိုးရွိပါလိမ့္မယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြအားလံုး စိတ္ဓါတ္ေျပာင္းၾကပါမွ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္အတိုင္းေလာကႀကီးမွာရပ္တည္ႏိုင္မွအဆင္ေျပမွာပါ။ ဦးလိုဘဲ…… ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အနာဂတ္ေဗဒင္ေလာကကို ေကာင္းပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရံုမွတစ္ပါး ဘာမွေျပာလို႕မရပါ။

ကြယ္လြန္သူ ဦးစိန္လြင္(ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ)(ၿငိမ္း)အတြက္ အမွတ္တရပါ။

ဆရာဒဂုန္