ျမန္မာႏွင့္အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔၏ ေဗဒင္ပညာဆက္ႏြယ္မႈ

၁။ အားလံုးေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုယ္ေကာင္းမွျဖစ္တာပါ။ ၂။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို သူမ်ားအားက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္။ ၃။ က်ဳပ္ေသသြားရင္က်ဳပ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕စာအုပ္ေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကိုေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ၄။ သိထားတဲ့အခါမွာေက်နပ္ေနရင္ သိထားတာနဲ႕ပဲ ကိစၥၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ ၅။ နည္းနည္းေလးမွားတာကို ခႊင့္လႊတ္ခဲ့ရင္ မဟာအမွား ႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။ ၆။ ဘာပဲကုန္သြား ကုန္သြား၊ က်ဳပ္ဆီမွာ အၿမဲရွိေနတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ ၇။ ျမင့္ျမတ္ခ်င္ရင္ျမင့္ျမတ္တ့ဲအလုပ္ကိုလုပ္ရပါမယ္။ ၈။ လုပ္မယ္လို႕စိတ္ကူးရဲရင္အဲဒီ့အလုပ္ဟာေအာင္ျမင္ဖို႕ ေသခ်ာသြားၿပီလို႕ က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္။ ၉။ ေမာၿပီဆိုၿပီး သြားမရပ္လိုက္နဲ႕။ ပုိၿပီးေမာသြားလိမ့္မယ္။ ဆက္သာလုပ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ သူ႕ဘာသာသူ အေမာေျပသြားလိမ့္မယ္။ ၁၀။ တန္ဖိုးဆိုတာ သိတဲ့လူအေပၚမွာပဲ တည္တယ္။ မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိဘူး။ ၁၁။ မုန္းတဲ့လူကမခ်စ္တာထက္၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြက မမုန္းဖို႕ က်ဳပ္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ၁၂။ အခြင့္အေရးရယ္၊ အခ်ိန္အခါရယ္၊ ပံ့ပိုးမႈရယ္၊ စိတ္ဆႏၵရယ္မပါဘဲ ဘယ္အလုပ္မွ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ၁၃။ ၿပီးၿပီးေရာလုပ္ခဲ့တဲအလုပ္ေတြအားလံုးဟာေနာင္လာေနာက္သားေတြကိုေခ်ာက္တြန္းခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ၁၄။ လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက သမုိင္းတင္ခ်င္လို႕ပဲ။ ၁၅။ ျမင့္ျမင့္ပ်ံရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားေမာမွာပဲ။ မ်ားမ်ားေမာမွလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္မယ္။ ၁၆။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚမွာရိုးသားစြာ လိပ္ျပာသန္႕ေနရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မႈစရာမလိုဘူး။ ၁၇။ မေကာင္းဘူးလို႕တစ္သံတည္းမထြက္သေရြ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းေနတယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆထားတယ္။ ၁၈။ လုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ထားမွာပဲ။ ၁၉။ ရန္သူတစ္ေယာက္ထက္၊ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းေနတဲ့မိတ္ေဆြတုေတြကုိ က်ဳပ္ကပုိေၾကာက္တယ္။ ၂၀။ လုပ္ၾကည့္လို႕မွားသြားရင္ ၀မ္းသာေပေတာ့။ ၂၁။ ႏႈိက္သေလာက္ရတာ ပညာပါပဲ။ ၂၂။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ပီပီျပင္ျပင္ မတီထြင္ႏိုင္ရင္ ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္သြားမွာ။ ၂၃။ သူမ်ားလုပ္ျပတာေတြကို အားရစရာမလိုဘူး။ အားက်ဖို႕ပဲလိုတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၂၄။ လုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚမွာ ယစ္မူးမေနဘူး။လုပ္ခ်င္တာေတြအေပၚမွာ စိတ္ကူးမယဥ္ဘူး။ လုပ္ေနတာေတြအေပၚမွာဘဲ ေက်နပ္တယ္။ ၂၅။ တစ္ေလာကလံုးမွာ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာဟာ စိတ္ထဲမွာပဲဲရွိတယ္။ ၂၆။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူမ်ားသိဖို႕မလိုဘူး။ ကုိယ္သိဖို႕ပဲလုိတယ္။ ၂၇။ မ်က္စိကန္းတာအေရးမႀကီးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္မကန္း ဖို႕အေရးႀကီးတယ္။ ၂၈။ လက္ခုပ္တီးတိုင္း ကိုယ့္ကိုအားေပးတယ္မထင္ နဲ႕၊ ကုိယ့္ကိုေတာထုတ္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၂၉။ ပညာလိုခ်င္ရင္ မာနထား၊ ပညာေပးခ်င္ရင္ မာနခ်၊ ဒါမွပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ ၃၀။ ၀ိုင္းေျမွာက္တိုင္း ေျမွာက္သြားရင္ ေပါက္သြားမွာ လဲ သတိထားဦး။ ၃၁။ ႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာ အားလံုးေကာင္းေနလို႕ ဆိုၿပီးမထင္နဲ႕။ သူ႕အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ ကုိယ့္အတြက္ ႀကိဳက္တာလား၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ၃၂။ ကုိက္မယ့္အလုပ္ထက္ ႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ ရတာ က်ဳပ္ပိုေပ်ာ္တယ္။ ၃၃။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကိုပဲေျပာ၊ ေျပာသေလာက္မ လုပ္ႏိုင္ရင္ ကြယ္ရာမွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနမယ္။ ၃၄။ လမ္းျမင္တာနဲ႕ ပန္း၀င္ၿပီလို႕မထင္နဲ႕၊ အေ၀းႀကီး လိုေသးတယ္။ဆက္သာေျပး၊ အခ်ိန္တန္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္။ ၃၅။ ေငြတစ္မတ္နဲ႕ ငါးၾကင္းေခါင္းကို လိုခ်င္လို႕မရပါ။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးခဲ့မွ တန္ဖိုးရွိတာေတြ အားလံုး ရမယ္လို႕ က်ဳပ္ခံယူတယ္။ ၃၆။ ထီးလိုေနမလား၊ ဘိနပ္လိုေနမလား၊ လြယ္အိတ္ လိုလိုက္မလား၊ ကုိယ့္အေျခအေနကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္။ ၃၇။ လမ္းသစ္ထြင္ရင္ ဆူးနင္းမိမွာဘဲ။ ဆူးေၾကာက္ ၿပီးဒူးေထာက္မိခဲ့ရင္မူးေနာက္ၿပီးလဲသြားလိမ့္မယ္ ၃၈။ စိတ္မကုန္မခ်င္းလုပ္လို႕ ေကာင္းေနတဲ့ အလုပ္ ေတြဟာ စိတ္ကုန္သြားတာနဲ႕ရပ္သြားမွာပဲ။ ၃၉။ အရိုးစူးတယ္ဆိုတာငါးစားလို႕။ အမွားမ်ားတယ္ ဆိုတာအလုပ္လုပ္လို႕။ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ မွားစမ္းပါေစ။ ၄၀။ တမာရြက္ခါးတာ၊ သၾကားခ်ိဳတာ၊ ငရုတ္သီး စပ္တာ၊ ေရွာက္သီးခ်ဥ္တာ သူတို႕အလုပ္ သူတို႕လုပ္တာမို႕ က်ဳပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ၄၁။ အခ်ိန္ကိုကိုယ္ကေစာင့္ရတာ၊ အခ်ိန္ကကုိယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေစာင့္ဘူး၊ အဲဒါသိပ္မတရားဘူး။ ၄၂။ ကႀကီးကို ပက္လက္လွန္မၾကည့္နဲ႕၊ ကပက္လက္ ေတာ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ယပလက္ပဲျဖစ္သြားမွာ။ ၄၃။ ပညာေတာ္တယ္ဆိုတာ ပညာရွာေတာ္ေတာ့လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ သတိေပး ေနတာ။ ၄၄။ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ အႏိုင္ရေရးအတြက္မဟုတ္ဘူး၊ အရံႈးမေပးဘူးဆိုတာသိဖို႕အတြက္ပဲ။ ၄၅။ စာသာေကာင္းပါေစ၊ ဘာလာေတာင္းစရာရွိပါ့မလဲ၊ အားလံုးျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္။ ၄၆။ က်ဳပ္ေရးတဲ့စာဟာက်ဳပ္ဖတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။အားလံုးဖတ္ဖို႕။ အားလံုးနဲ႕တန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၄၇။ ညာစရာရွိလုိ႕ျပင္တာကုိ ပညာရွိလို႕ေခၚတယ္တဲ့။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပဲနဲ႕။ ၄၈။ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕အထိပညာရပ္အေပၚမွာရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းဟာေယာက်ာ္းေကာင္းရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ၄၉။ ပညာရပ္တစ္ခုကိုမမွန္ဘူးဆိုတာ သိေနရဲ႕သားနဲ႕ မွန္ပါတယ္လို႕ လက္ခံေနရတာေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ၅၀။ ဂုဏ္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတာထက္ ရွိတဲ့ဂုဏ္ကုိ ထိန္းသိမ္းရတာ ပိုခက္တယ္။ ၅၁။ သူမ်ားလုပ္လို႕ျဖစ္တာကို ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့လူဟာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္။ ၅၂။ တန္ဖိုးဆိုတာေပးတဲ့လူအေပၚမူတည္တတ္တယ္။ ၅၃။ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္ပါ။ ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အသီးစားခ်င္ရင္ေတာ့ သစ္ပင္ စုိက္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ စားရမွာေပါ့။ ၅၄။ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာတစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုယံုရင္ၾကည္တာပဲ။မယံုရင္မၾကည္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ၅၅။ ေခါင္းမာတာကို အထင္မႀကီးဘူး။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတာကိုပဲ က်ဳပ္ကေလးစားတာ။ ၅၆။ လုပ္ျပႏိုင္တာအားလံုးဟာ သတိၱေတြျဖစ္တယ္။ ၅၇။ စိတ္ကူးေတြဟာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႕ပထမေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ ၅၈။ ပညာဆိုတာ သိတဲ့သူေတြအတြက္သာ အသံုးက်တာ။ မသိတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ၅၉။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္သိရင္ လူေတာ္ျဖစ္ၿပီ။ ၆၀။ သိေနတဲ့ပညာကို မလိုခ်င္ဘူး၊ ရွိတဲ့ပညာကိုပဲလိုခ်င္တယ္။ ဒါမွအသံုးက်တာ။ ၆၁။ မနာလိုမျဖစ္နဲ႕၊ လုပ္တဲ့လူဟာေနရာရမွာပဲ။ ၆၂။ အသက္ရွင္ၿပီး အသိေသေနတဲ့သူမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ က်ဳပ္ရဲ႕အလုပ္ပဲ။ ၆၃။ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ေျပာေနတာထက္၊ လုပ္ၿပီးမေျပာတဲ့သူကို က်ဳပ္ေလးစားတယ္။ ၆၄။ ဆရာမတူတာနဲ႕၊ အေတြးမတူတာနဲ႕၊ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ပညာရွိဟာ ပညာမဲ့တဲ့သူသာျဖစ္တယ္။ ၆၅။ ေနာက္မပင္ပန္းခ်င္ရင္ အခုပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ပါ။ ၆၆။ ပညာမွာအရႈံးမရွိဘူး၊ဆက္မလုပ္ရင္သာကုိယ္ကရႈံးတာ။ ၆၇။ ဦးေႏွာက္က သိလုိ႕မရဘူး၊ ႏွလံုးသားကသိမွ သိတယ္လို႕ေခၚတာ။ ၆၈။ ပညာဆိုတာ အရိပ္လိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားသြားရင္ သူကလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရပ္ရင္ သူကရပ္တယ္။ ၆၉။ မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကို အရင္စမလုပ္နဲ႕။ လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကုိပဲစၿပီးလုပ္။မႏိုင္မယ့္အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၇၀။ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလြယ္မေျပာပါနဲ႕။ ၇၁။ က်ဳပ္ေသသြားခဲ့ရင္ က်ဳပ္၀ိဥာဥ္ေလးဟာ ေဗဒင္ပညာနဲ႕အတူ ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

0 comments

ျမန္မာႏွင့္အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔၏ ေဗဒင္ပညာဆက္ႏြယ္မႈ

Published on Friday, December 21, 2012 in ေဗဒင္ သုေတသန စာတမ္းမ်ား

အိႏၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔ဟာ ေက်ာ ခ်င္းကပ္ေနသလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္လည္း နဖူး ခ်င္းထိလို႔မတပ္နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တည္စ က တည္းက အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္ အလာေတြ၊ မင္းခမ္းမင္းနားေတြ၊ ပြဲလမ္း သဘင္ ေတြ၊ ဗိသုကာေတြ နည္းပညာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရယူ လက္ခံသံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕၀ါဒေတြကုိ မိမိတို႔ ဓေလ့စရိုက္နဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီး သံုးစြဲ ခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရွးက ပ်ဴေခတ္၊ ဗိႆႏုိးေခတ္မွသည္ ပုဂံေခတ္၊ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္အထိ အိႏၵိယ ယဥ္ေက်းမႈ နည္းပညာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေလးေလးစားစား လက္ခံရယူခဲ့ပါတယ္။ ပုဂံၿမိဳ႕ ေပၚမွာ ဗိႆႏိုးဘုရားေက်ာင္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အာနႏၵဘုရား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကုိ ျမန္မာတို႔က အိပ္ေနတဲ့ ဘုရားရွိတဲ့ေက်ာင္း (၀ါ) နတ္ေလ်ာင္းေက်ာင္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။

ပုဂံေခတ္အစမွ အေနာ္ရထာမင္း လက္ ထက္ အထိ ေလာကီခ်မ္းသာအတြက္ ဆာဒူး ေတြကုိ ကုိးကြယ္ခဲ့ၿပီး ဆာဒူးေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈ ကုိ ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ အေနာ္ရထာမင္း လက္ထက္ မွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားလာကာ ဆာဒူးေတြ အစား ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြ တစ္စတစ္စႏွင့္ ပါ၀င္ လာကာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ ပါတယ္။

ေဗဒင္ပညာရပ္မွာလည္း ေရွးကတည္းက အိမ္နီးနားခ်င္းႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ နည္းစနစ္ေတြကုိ ယံုၾကည္လက္ခံခဲ့ၿပီးမွ မိမိတို႔ နည္းနာသုိ႔ ေျပာင္းလဲယူသြားခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ျမန္မာအကၡရာေတြဆုိရင္ ျဗဟၼီအကၡရာမွ ေမြးစားရယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္မွ မ်ဥ္းေကြးသုိ႔ ေျပာင္းလဲယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာတို႔ သံုးစြဲခဲ့တဲ့ သံဒိ႒ (ေဗဒင္ျပကၡဒိန္ ေတြရဲ႕ တြက္နည္းေတြဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အသံုး ခ်တဲ့ သူရိယသိဒၶႏၱ တြက္ရုိးက်မ္းအေပၚ အေျခခံ ထားတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာတို႔က အိႏၵိယ ႏုိင္ငံမွ နည္းနာယူရဲတဲ့ေနရာမွာ အထူး သျဖင့္ ဘင္ေဂါနယ္ရဲ႕ နည္းစနစ္ေတြကုိ ေလးေလး စားစား ရယူခဲ့ၾကပါတယ္။

ျမန္မာဘုရင္ေတြလက္ထက္မွာ ဘင္ေဂါ နယ္၊ ေနာ္ေဒါဒီပန္ (န၀ေဒသ)က ပ႑ိတ္ေတြကုိ ဖိတ္ေခၚၿပီး အလုပ္ခန္႔အပ္ကာ လိုအပ္တာေတြ ေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယမွ ေရွးေဟာင္း ေဗဒင္ ပညာစာအုပ္ေတြကုိ ေရွးကတည္းက ပညာရွင္ ေတြနဲ႔ အိႏၵိယက ပ႑ိတ္တို႔ ပူးေပါင္းကာ ဘာ သာျပန္ဆုိေလ့လာခဲ့ၾကတာေတြလည္း ေတြ႕ရပါ တယ္။

ယေန႔ ပစၥဳပၸန္ေခတ္အထိ ျမန္မာတို႔က ဘင္ေဂါနယ္က အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဇာတာပံုစံေတြကုိ အသံုးျပဳေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ပုိင္း အိႏၵိယရဲ႕ ေဗဒင္ က်မ္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ နည္းစနစ္ အသစ္ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အသစ္အဆန္းေတြ ေပါမ်ားေနပါေစ ျမန္မာ ဇာတာ (ရာသီစက္ပံုစံဟာ ယေန႔အထိ ဘင္ေဂါ နည္းစနစ္အေပၚပဲ အေျခခံပါတယ္။

ျမန္မာ့ဇာတာေတြကုိ နကၡတ္စက္၊ ရာသီ စက္၊ ဇနမတာရာစနစ္ေတြ အေဟာေတြဟာ ဘင္ေဂါျပည္နယ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဇနမပတၱိတာ ေဗဒင္က အေျခခံခဲ့ပါတယ္။ ၿဗိဳ႕ဟစ္ဇာတက ေဗဒင္က်မ္းပါ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေလးစား စြာ လိုက္စားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီနည္းစနစ္ဟာ အခုမွ သံုးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂံေခတ္က ပုဂံမင္းစုိးႀကီး ဘုရားနံရံေတြမွာ ရာသီစက္ေတြ ေဖာ္ျပထားတာ ကုိ သိျခင္းအားျဖင့္ ေရွးျမန္မာတို႔ဟာ ဘင္ေဂါ နယ္က နည္းနာေတြကုိ လက္ခံသံုးစြဲခဲ့တာ ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။

ေရွးျမန္မာရွင္ဘုရင္နဲ႔ အိႏၵိယက အရွင္ ဘုရင္ေတြဟာ ဆက္စပ္မႈရွိၾကတဲ့အျပင္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံမွ ပညာရွင္ေတြကုိ ဖိတ္ေခၚလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ အခေၾကးေငြ ေပးၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့ နန္းတြင္းဆုိင္ရာ ပညာရွိေတြ ခန္႔အပ္တာ၀န္ ေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ အေစာဆံုး ျဖစ္ရပ္ေတြထဲမွာ ဘင္ေဂါနယ္ ဟာ မပါမေနရ ပါေနခဲ့ရပါတယ္။

စာတတ္ေပတတ္ ျမန္မာရဟန္းသံဃာေတြရဲ႕ မသင္မေနရ စာေတြ ထဲမွာ ပါဠိ၊ မကဓ၊ ဘင္ဂါလီ၊ နာဂလီ၊ သကၠတ ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ သင္လည္းသင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း ေဗဒင္က်မ္း၊ ေဆးက်မ္းေတြ အမ်ား ႀကီး ျမန္မာျပည္ထဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္မာတို႔ဟာ မိမိတို႔ကုိယ္ပုိင္မူ ကိုယ္ပုိင္ပံုစံ ကိုယ့္နယ္ပယ္နဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ၀ါဒေတြကုိ တီတြင္ၿပီး အသံုးျပဳခဲ့ ၾကတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အေျခခံကေတာ့ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈ နယ္ပယ္ထဲက အမ်ားဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

သိသာထင္ရွားတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဟာ ျမန္မာဘုရင္ေတြထဲမွာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ကတည္းက ပဒံုမင္းလုိ႔ အမ်ားက သိၾကတဲ့ ဘုိးေတာ္ဘုရား ဦး၀ုိင္း လက္ထက္က ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး ထီးနန္းကုိ ခံစားခဲ့ၿပီး အိႏၵိယထံုးေဟာင္း ဓေလ့ ေတြကုိ ေလးစားတဲ့ မင္းတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ပါ တယ္။

ခရစ္ႏွစ္ ၁၇၈၄-ခုႏွစ္က ျမန္မာပညာရွိ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကုိ ဘင္ေဂါနယ္ (နာဗာဒိပ္)ကုိ ေစလႊတ္ခဲ့ၿပီး ဘင္ဂါလီပ႑ိတမ်ားကုိ ဖိတ္ေခၚ ေစခဲ့ပါတယ္။ နာဗာဒိပ္မွတစ္ဆင့္ ဗာရာဏသီ (ကာခ်ီ)ကုိ သြားေရာက္ကာ ဗာရာဏသီဘုရင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေဆးက်မ္း၊ ေဗဒင္က်မ္း၊ တြက္ရုိး က်မ္း၊ ဥပေဒက်မ္း အပါအ၀င္ က်မ္း ေပါင္း ၃၃၆ က်မ္းကုိ ရယူခဲ့ကာ ဒီက်မ္းေတြကုိ ျမန္မာ ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိဖို႔ ဗာရာဏသီမွ ပ႑ိတ ၈ေယာက္ကုိ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္ေတာ့ ဘာသာေဗဒ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ရဟန္းေတြ ဦးေဆာင္ကာ လူပညာ ရွိေတြ နာဗာဒိပ္မွ ပ႑ိတေတြ ဗာရာဏသီမွ ပ႑ိတေတြ ပူးေပါင္းၿပီး ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိ ခဲ့ပါတယ္။ က်မ္းအားလံုးဟာ အိႏၵိယက ေရွးက်မ္း ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာ - ေဆးက်မ္းဆုိရင္ မာဏ၀ေဆးက်မ္း၊ ဓႏၷိ်ႀတိေဆးက်မ္း၊ အာယုေဗဒေဆးက်မ္းေတြကုိ ျပန္ဆုိခဲ့ပါတယ္။

ေဗဒင္က်မ္းဘက္ကဆုိရင္ သူရိယသိဒၶႏၱ က်မ္းေတြ ေလလာ၀တီက်မ္း၊ ၿဗိဳ႕ေဟဇာတက၊ ဆပၪၥကဟူးရားက်မ္း၊ ရာဇမတၱ၊ ေဇာတိတတၱ၊ ကရာမဇိဏ၊ သေရာဒယ ေဗဒင္က်မ္း စသည့္ က်မ္းေပါင္း ၃၀-ေက်ာ္ကုိ ဘဂၤါလီက၊ နာဂရီက၊ သကၠထက ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာပညာရွင္ေတြက လက္ေတြ႕အသံုးခ်ခဲ့ပါ တယ္။

သေရာဒယေဗဒင္ပညာဟာ ခက္ခဲေတာ့ ျမန္မာတို႔က အာယုစန္းေဗဒင္ပညာဆုိၿပီး တီတြင္ အသံုးခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာတုိ႔က တီတြင္ဉာဏ္ ေကာင္းတဲ့အခါမွာ အိႏၵိယက်မ္းေတြ မ်ားစြာကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မ်က္ႏွာစာမွာ သြတ္သြင္းခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိႏၵိယရဲ႕ ေရွးဓေလ့နဲ႔ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု တူခဲ့ တာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၀၄ ခုႏွစ္ကဆုိရင္ ဘဂၤါလီ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ခ်က္တာဂ်ီ (ဘီေအ)က ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာ The New Light of Astrology စာအုပ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေခတ္က ပညာရွင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် ၾကပါတယ္။

ဇနမ နကၡတ္အပါအ၀င္ နကၡတ္ကုိးခုိင္၊ နကၡတ္ေျခာက္ခုိင္၊ ေကတုပတကီဒသာ၊ နကၡတၱိ တဒသာ၊ ၀ိေသာတၱိရီဒသာ စနစ္ေတြကုိ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြက ေလးေလးစားစား အသံုးျပဳခဲ့ၾက ပါတယ္။ ၁၉၄၅-ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း တုိးတက္တဲ့ ျမန္မာေဗဒင္ဆရာအခ်ိဳ႕က အန္စီလဟီရီးရဲ႕ အိႏၵိယေဗဒင္ျပကၡဒိန္ကုိ ယေန႔အထိပါပဲ။ လူငယ္ ေတြဟာ လဟီရီးရဲ႕ အာယနကုိ သံုးၾကပါတယ္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံက ေကပီစနစ္စာအုပ္ေတြ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဘီဗီြရာမာန္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကေတာ့ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ ေဗဒင္ဆရာေတြ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေကပီစနစ္ ကို လူငယ္ေတြအမ်ားဆံုး ေလ့လာၾကပါတယ္။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာ့အရာရွိ တစ္ေယာက္ က အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ ေဗဒင္က်မ္းေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ ယူလာခဲ့ၿပီး ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိေပးခဲ့လုိ႔ ျမန္မာေဗဒင္ပညာ တုိးတက္လာခဲ့ပါတယ္။

ထူးျခားတာက ဘင္ေဂါနယ္ ကလကတၱား က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ( )ရဲ႕ ( )စာအုပ္ကုိ ျမန္မာေဗဒင္မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္အျဖစ္ ၈ႏွစ္ တုိင္တုိင္ ေဖာ္ျပခဲ့လုိ႔ လူငယ္ေတြ ဖတ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာေဗဒင္သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ သင္တန္းမွဴးအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

ယခုအခါ တုိးတက္တဲ့ စာသင္သား၊ ရဟန္း သံဃာေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြဟာ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံမွ ေနာက္ဆံုးထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္စာတန္း၊ မဂၢဇင္း၊ ေဆာ့၀ဲေတြကုိ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ ေလ့လာ ၾကပါတယ္။ သုေတသန ျပဳၾကပါတယ္။ အင္တာ နက္ ေပၚလာေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ပုိၿပီး ေလ့လာျဖစ္ၾကၿပီး ျမန္မာဘာသာစကားသုိ႔ ျပန္ဆုိ ထုတ္ေ၀ၾကပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေခတ္မီတဲ့ နည္းစနစ္သစ္ေတြကုိ ေလ့လာေနပါေစ။ ဇာတာပံုစံကေတာ့ ဘင္ေဂါနည္းစနစ္ကေန ဘယ္မွေရွာင္လႊဲမသြားပါ။ ေရွးကလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ ယခုလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ အဲ .. အယူအဆတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာ့နန္း၊ ျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ညိွၿပီး သံုးၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

အတြက္အခ်က္မွာ ကြာဟျခင္းမရွိေပမဲ့ ဖလိတအေဟာ ပညာရပ္ကုိ သံုးတဲ့ေနရာမွာ အိႏၵိယနဲ႔ ျမန္မာတို႔ဟာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။

အခုေလာက္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက နကၡတ္ ေဗဒင္ပညာနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံက နကၡတ္ေဗဒင္ပညာ ကြာဟမႈကုိ သိေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံေတြ အားလံုးကေတာ့ အိႏၵိယ ဘင္ေဂါျပည္နယ္က နကၡတ္ေဗဒင္ ပညာရပ္ေပၚမွာ မူတည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံက ေဗဒင္ပညာဟာ ေနာင္ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ဘင္ေဂါနယ္က နည္းေဟာင္း ေတြထဲမွာပဲ မွီတြယ္ေနအံုးမယ္ဆုိတာ ယံုမွားစရာ မရွိတာ အမွန္ပါ။